Wat als ik wel langer thuis was gebleven met gebroken vliezen, was ik dan wel thuis bevallen? 

Wat als ik geen ruggenprik had genomen, was mijn baby zijn hartslag dan niet gedaald en was hij dan uiteindelijk niet met een vacuümverlossing geboren? 

Wat als ik met de kennis van nu aan mij bevalling was begonnen, was mijn ervaring dan wel positief geweest?

Ik heb mezelf dit soort ‘wat als’ vragen eindeloos gesteld. Een aantal weken terug zat ik televisie te kijken en kwam er een item voorbij met Ellemieke Vermolen. Ze vertelde dat ze bezig was met het schrijven van een boek over een aantal van haar levensgebeurtenissen. Ze heeft onlangs een scheiding meegemaakt en ze heeft een kindje verloren een aantal jaar geleden, rondom haar bevalling. Ellemieke verteld hier heel open over en wil graag haar proces met andere vrouwen delen in haar boek. 

Wat ik heel bijzonder vond is dat ze in het item verteld dat ze zichzelf, na het verliezen van haar kindje, heel lang de ‘wat als’ vraag heeft gesteld. Ze vertelde dat haar gynaecoloog haar op gegeven moment vroeg of ze het niet fijn zou vinden dat ze haar kindje eerder zouden halen, want haar eigen gyneacoloog zou over een paar weken op vakantie gaan. Ellemieke wilde echter graag afwachten en op de natuur en haar lichaam vertrouwen. Ze heeft zichzelf heel lang de vraag gestel ‘wat als ik toen een andere beslissing had genomen?’. Dit was voor haar een heel moeilijk proces, ze verteld in wat echt ging over haarzelf kunnen vergeven en die ‘wat als’ vraag mogen loslaten. 

Na een negatieve bevallingservaring spelen gevoelens van schuld ook vaak een grote rol (naar jezelf en naar je kindje toe bijvoorbeeld) en hoor ik vaak van vrouwen dat de ‘wat als’ vragen constant door hun hoofd blijven spoken. 

Je hebt die ervaring gehad en het was niet hoe je het had gewild of had willen ervaren. Je voelt je daardoor schuldig naar je kindje toe. Daardoor blijf je jezelf de vragen stellen ‘wat als ik deze keuze wel had gemaakt’ of juist ‘wat als ik deze keuze niet had gemaakt’? Vaak word je je na je bevalling bewuster van bepaalde kennis en informatie, en had je wellicht nu andere keuzes gemaakt. 

En dat is ook tegelijk het meest lastige aan het proces. Als je je bewustzijn gaat vergroten en je wordt je bewust van dingen waar je je eerder niet bewust van was, dan ga je met terugwerkende kracht denken aan eerdere ervaringen en hoe je daar, in het hier nu, wellicht anders mee om zou gaan. 

De ‘wat als’ vraag is dan ook een bitch. We gaan ervan uit dat als we een andere keuze hadden gemaakt, het scenario sowieso anders was verlopen. Je kunt jezelf helemaal gek maken door die vragen te blijven stellen en de verschillende scenario’s in je hoofd te blijven afspelen. Het is een soort van ‘never ending loop’ waar je in terecht komt. Want hoe vaak je jezelf de ‘wat als’ vragen blijft stellen, het is en blijft een illusie. Antwoorden ga je namelijk nooit krijgen. 

De ‘wat als’ vraag gaat daarnaast ook heel erg over goede of slechte keuzes die je al dan niet gemaakt hebt of zou hebben. Terwijl als je echt naar de bredere context kijkt, je jezelf de vraag kunt stellen wat nou eigenlijk goed en wat nou slecht is? Je hebt een keuze gemaakt in een situatie met de kennis waar je je op dat moment bewust van was. Gebaseerd op hoe jij toen in het leven stond, hoe je bent gevormd, welke patronen en overtuigingen je hebt ontwikkeld. Het is toch bijna niet eerlijk naar jezelf om de ‘wat als’ vraag te blijven stellen? 

Inmiddels heb ik vrijwel geen last meer van die hardnekkige ‘wat als’ vragen. Wat mij hierin heel erg heeft geholpen zijn twee realisaties:

In mijn verwerkingsproces ontdekte ik dat mijn negatieve bevallingservaring heel goed voor mij is geweest. Voor mijn ontwikkeling en groei als persoon en in het moederschap. Ik begon in te zien dat mijn ervaring echt zo had moeten zijn. Ik had het nodig om op dat moment in mijn leven en aan het begin van mijn moederschap bewustzijn te krijgen op bepaalde patronen van mezelf en de lessen te leren die ik moest leren op dat moment. Het heeft me zo’n boost gegeven in het moederschap en het leren vertrouwen op mijzelf. Veel meer keuzes ben gaan maken die echt bij mij passen en niet zozeer (wat ik hiervoor altijd deed) op basis van wat ik dacht dat anderen van mij verwachten. Ik ben eigenaarschap en regie gaan nemen over mijn bevallingservaring en mijn leven. Ik daardoor met dankbaarheid naar die ervaring kijken, terwijl ik mezelf ook nog steeds een andere ervaring had gegund. 

Nadja van Osch beschrijft in haar boek ‘Love Revolution’ veel over trauma’s (kleine en grote) en het jezelf de schuld geven. Wij denken in het Westen vaak alleen maar in goede en slechte keuzes. Je bent goed bezig, of je bent slecht bezig. Wat ontzettend zwart wit is, want hiermee veroordeel je eigenlijk constant jezelf en de ander. Nadja verteld ook in haar boek dat een mooie manier om hier anders naar te kijken is om vanuit liefde of angst te redeneren. Maak je keuzes vanuit vertrouwen (liefde) in jezelf en in de ander.

Kan je erop vertrouwen dat als keuzes toch anders uitpakken je in staat bent om het op te lossen, ermee te dealen of de lessen te leren die sommige keuzes je komen brengen? Keuzes die gemaakt worden vanuit angst (bijvoorbeeld de angst om afgewezen te worden of om te aanwezig te zijn) komen vaak vanuit (overlevings) patronen die je hebt gevormd in de eerste 7 jaar van je leven. Een keuze vanuit angst betekent niet dat je automatisch een slechte keuze hebt gemaakt. Het betekent alleen dat je die keuze waarschijnlijk onbewust vanuit een oud patroon, je innerlijke kind hebt gemaakt. Ik zie dit zelf als hele mooie mogelijkheden (betekent niet dat het makkelijk is!) om hiermee aan de slag te gaan, het aan te kijken en te helen. Met nieuwsgierigheid terugkijken naar je keuzes. 

In plaats van jezelf te blijven bevragen en je schuldig te voelen, probeer naar jezelf te kijken  met mildheid, empathie en een nieuwsgierige blik. 

Welke ‘wat als’ vragen heb jij jezelf gesteld? En hoe ga je hiermee om? Deel het met me in comments 🙂

Ik heb over het onderwerp van deze blogpost ook een podcast aflevering opgenomen die je hier kan luisteren. 

Volg je me al op instagram?